Zacznijmy od tego, że film jest piękny. Oglądając po latach nie widać znaczących różnic pomiędzy dzisiejszymi produkcjami, a produkcją prawie czterdziestoletnią. Niestety jest to jedyny pozytyw tego "arcydzieła" światowego kina.
Główny bohater jest tak płytki, jak kałuże w mieście, w którym ciągle pada, co samo w sobie jest dziwne. Nie wiemy niczego o tym kim jest, co robi, czy on w ogóle jest tym blade runnerem, nic! Cały czas pada, on jedzie z punktu A do punktu B i znajduje poszlakę. Oczywiście zdawkowe dialogi pomagają zrozumieć, że nie chce mu się zbytnio rozmawiać, bo ma robotę do wykonania. Znajduje pierwszego replikanta, strzela do niego w tłumie ludzi (sic!), replikant - kobieta umiera, przyjeżdża policja, on pokazuje odznakę i koniec historii (szkoda bo akurat zaczynało się coś dziać). W ogóle dobrze, że jest muzyka bo wiadomo kiedy oglądać, a kiedy spać. Zaraz łapie go drugi replikant, ale nagle Deus ex machina, wcześniej poznana inna replikatna ratuje mu życie i znowu szkoda, bo przynajmniej znów coś działo się na ekranie, ale już szybciutko 2/4 wrogów zabitych, odchaczone. Protagonista - Rick Deckard zakochuje się w owej replikantce po dwóch rozmowach, niemalże ją gwałci, śni mu się jednorożec, jednym słowem: niesamowite. Znowu bieganie po mieście, policja do złapania 4 replikantów, którzy mają zakaz przebywania na Ziemi, wysyła jednego gościa, jakby narzekali na nadmiar pracy. Pomijając przeciągającą się nudę, dobrniemy do końca, gdzie antagonista naszego bohatera, ścigając go bez koszulki wykrzykuje jakieś niepowiązane ze sobą hasła, łapie go, ale jednak nie zabija, potem opowiada o jakichś rzeczach, co to ich ludzie nie widzieli, że pożar na pasie oriona, a kosmos świeci och, och, później umiera bo tak chce, bohater zbiera manele i idzie do domu, gdzie czeka na niego jego sztuczna dziewczyna. Znajduje origami na podłodze - jednorożca, co może sugerować, że ten kto je zostawił, wie że deckard jest replikantem (co byłoby bez sensu), koniec.
Potem ludzie dyskutują, jaki to świetny film, bo ludzie są nieczuli jak androidy, wszyscy umrzemy, i nie wiadomo, kto będzie replikatnem, a kto nie. Potem weźcie losową książkę Dostojewskiego, spiszcie z niej motywy, powiążcie je jakoś z "Blade Runnerem" i macie Hit + arcydzieło z głębokim przesłaniem.

Wiem, że nie jest to bardzo składnie napisane, ale jest późno, a seans mocno nadwyrężył moją dzisiejszą energię którą miałem, lepiej mnie usypiała chyba tylko "Odyseja Kosmiczna"